Żywy różaniec misyjny ma swoje początki w roku 1826. Założycielką dzieła różańca misyjnego, obejmującego modlitwą apostolską misję Kościoła była Paulina Jaricot.
Już we wczesnej młodości ta Francuzka poświęcała się dziełom misyjnym, skupiając wokół siebie osoby zainteresowane ewangelizacją narodów. Organizowała je w piętnastoosobowe grupy, z których każda osoba zobowiązywała się do rozważania i odmawiania codziennie jednej - otrzymanej tajemnicy. Tak oto codziennie rozważany był cały różaniec misyjny. Aprobaty dla dzieła Żywego Różańca udzielił papież Grzegorz XVI. 3 maja 1922 r., Pius XI Motu Proprio Romanorum Pontificum uczynił dzieło Pauliny Jaricot dziełem papieskim. a także zlecił wprowadzenie w całym Kościele.
"Piętnaście węgli: Jeden płonie, trzy lub cztery tlą się zaledwie, a pozostałe są zimne - ale zbierzcie je razem, a wybuchną ogniem! Oto właściwy charakter Żywego Różańca" - mawiała Paulina Jaricot.
Wspomaganie misji przez udział w Żywym Różańcu to:
- odmawianie dziesiątka różańca dziennie w intencjach misyjnych,
- comiesięczna ofiara materialna na cele misyjne,
- czytanie i propagowanie prasy misyjnej,
Misyjne korzenie Żywego Różańca na nowo odkrył ks. abp Fulton J. Sheen (1895-1979), dyrektor Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary w USA. Pragnął, aby każdy chrześcijanin modlił się w intencjach całego Kościoła. dlatego każdy dziesiątek różańca jest w innym kolorze i symbolizuje jeden z kontynentów:
- Kolor zielony - za Afrykę - nawiązuje do zieleni afrykańskich lasów tropikalnych;
- Kolor czerwony - za Amerykę - podkreśla ogień wiary, który piersi misjonarze zanieśli do obu Ameryk;.
- Kolor biały - za Europę i za Ojca Świętego - oznacza biel szat papieskich;
- Kolor niebieski - za Oceanię - symbolizuje wody chrztu i wody Oceanu Spokojnego, na którym rozsiane są liczne wyspy;
- Kolor żółty - za Azję - przypomina poranne światło Wschodu. Często porównuje się ich skórę do koloru kontynentu żółtego.